တရံေရာအခါက ျမန္မာျပည္မွာ (၈)။

တစ္ေန႔တြင္ ထမင္းဟင္း သြားယူခ်ိန္ ေရာက္ေနေသာ္လည္း မည္သည့္ အေၾကာင္းေၾကာင့္ မသိ ထမင္းဟင္း သယ္ယူေပးမည့္ အလုပ္သမားမ်ား အခ်ိန္မီ ေရာက္မလာၾကပါ။ ထမင္းဟင္း မ်ား ကုိ သြားေရာက္ သယ္ယူ ေပး မည့္ ကားကလည္း ေရာက္ေနျပီ ျဖစ္သည္။ ဤတြင္ DSA အပတ္စဥ္ (6) မွ ဒုဗိုလ္မ်ား ေကာက္ခါငင္ကာ ထလိုက္သြား ၾကသည္။ မၾကာမီပင္ ထမင္းသယ္၊ ဟင္းသယ္ ကားၾကီး ျပန္ေရာက္လာျပီး သူတုိ႔ပင္ ထမင္းဟင္းမ်ား ေဝပုံက် ထည့္ေပးျခင္း၊ ထမင္းပြဲ ဟင္းပြဲမ်ား ၿပင္ေပးၿခင္းကုိ အစအဆုံး လုပ္ကိုင္ ၾကပါသည္။ ၾကည့္ပါ၊ အမွန္တကယ္ ဆုိလွ်င္ သူတုိ႔သည္ ဒုဗိုလ္မ်ား၊ အရာရွိမ်ား ၿဖစ္ၾကသည္။ အလုပ္သမားမ်ား ဘာေၾကာင့္ မလာသနည္းဟု ၿမည္တြန္ ေတာက္တီးကာ ကြ်န္ေတာ္တုိ႕ ဗုိလ္ေလာင္းမ်ားကုိ မင္းတုိ႔ သြားယူေခ် ဟု ခုိင္းလုိက္လွ်င္ အလြယ္ေလး ၿဖစ္သည္။ သုိ႔ေသာ္ ထုိသုိ႔ မလုပ္ဘဲ သူတုိ႕ကိုယ္တုိင္ လုပ္စရာ ရွိတာကုိ ထလုပ္ၾက ပါသည္။ မိမိတုိ႔ ရာထူး၊ အဆင့္အတန္းမ်ားကုိ မစဥ္းစားဘဲ ေက်ာင္းတက္ေဖာ္ ညီငယ္မ်ား ဗုိက္ဆာ ေနၾက ေပမည္ ဟူေသာ သနားစိတ္ၿဖင့္ ကုိယ္တုိင္ကုိယ္က် အနစ္နာခံ လုပ္ေပးၾကေသာ ခ်စ္ခင္ေလးစားဖုိ႔ ေကာင္းသည့္ ရဲေဘာ္စိတ္ပင္ ၿဖစ္ပါသည္။ ထုိေနရာတြင္ သီးေမႊးဌက္ေပ်ာသီးဘဝရွင္မင္းၾတားႀကီး မ်ားသာ ၿဖစ္မည္ ဆုိပါက အလုပ္သမား မ်ားလည္း မုိးမီးေလာင္ သြားမည္ ၿဖစ္သလုိ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔လည္း ထုိေန႔က ထမင္းငတ္ သြားႏုိင္ပါသည္။

ကြ်န္ေတာ္တုိ႔၏ ေက်ာင္းေနဖက္ ေရတပ္ဗုိလ္ အရာရွိမ်ား ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ကုိ ဘယ္ေလာက္ ညွာတာၾကသည္ကုိ ေနာက္ထပ္ သာဓက တစ္ခု ၿပပါ ဦးမည္။ တခါက နံနက္ အလံတင္ရန္ ကြ်န္ေတာ္ အခ်ိန္မီ ေရာက္မသြားဘဲ ေနာက္က် ေနေသာေၾကာင့္ အသာရိႈျပီး လစ္ျပန္လာရာ လမ္းတြင္ DSA အပတ္စဥ္ (6) မွ ဒုဗိုလ္ ဖုန္းျမင့္ ႏွင့္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ ဆုံၾက ပါသည္။ သူက အလံတင္ ကိစၥကုိ မဟဘဲ "ေဟ့ေကာင္၊ အရာရိွ ေတြ႕ရင္ ဘာလုုပ္ရမလဲ သိလား?" ဟု မ်က္ႏွာထား ၿဖင့္ စေမးပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္ က အရုိးခံၿဖင့္ပင္ ဒီလူဟာ စစ္တကၠသိုလ္ ေက်ာင္းဆင္းသာ ဆိုတယ္ ဒါေလးေတာင္ မသိပါလား ဟု ထင္လိုက္ မိပါသည္။ "အေလးျပဳ ရမွာ ေပါ့ဗ်" ဟု ျပန္ေျဖလိုက္ ပါသည္။ ထိုုအခါ သူက "ေအး ဒါဆို မင္း ဘာလို႔ အခု အေလးမျပဳတာလဲ? ေနာက္တစ္ခါဆို မင္းမလြယ္ဘူး" ဟု ေဟာက္ပါသည္။ ထိုအခါမွ ကၽြန္ေတာ္လည္း သူတို႕ အရာရိွ ဆိုတာကုိ သတိရမိ ပါသည္။
အလံတင္ ေနာက္က်မႈ ေၾကာင့္ စိတ္ဆုိး၍သာ သူ႕ဆီမွ ထိုအသံ ထြက္လာၿခင္း ၿဖစ္ပါလိမ့္မည္။ ထုိစဥ္ အခါက ကြ်န္ေတာ္ပင္ မဟုတ္ပါ။ အၿခား မည္သည့္ အရာရွိေလာင္းကမွလည္း တစ္ေဆာင္တည္း အတူေနၾကသူ သူတုိ႔ တစ္ေတြအား အရာရွိမ်ား ဟူ၍ အေလးၿပဳၿခင္း မရွိခဲ့ၾကပါ။ သူတုိ႔ အရာရွိမ်ား သည္လည္း မည္သူ႕ကုိမွ် အေလးျပဳရန္ ခုိင္းေစၿခင္း မရွိခဲ့ ၾကပါေခ်။

ကိုုဖုုန္းျမင့္တို႔ ေက်ာင္းဆင္းျပီးေနာက္ သူ နွင့္ ကြ်န္ေတာ္ တစ္ခါမွ ျပန္မဆံု ၿဖစ္ၾကေတာ့ပါ။ ၁၉၉၁ ခုႏွစ္ တြင္ ကြ်န္ေတာ္ မေလးရွား ေက်ာင္း(Malaysian Maritime Academy) သို႔ သြားရန္ Passport ေလွ်ာက္ေသာ အခါမွသာ ကိုဖုန္းျမင့္အား ျမန္မာႏိုင္ငံကူး လက္မွတ္ ထုတ္ေပးေရးအဖြဲ႕ ဥကၠဌ ဒုဗိုလ္မွဴးႀကီး ဖုန္းျမင့္ အျဖစ္ ၾကား သိရပါသည္။ ထုိအခ်ိန္က ကၽြန္ေတာ္သည္ Passport အၿမန္ လိုအပ္ ေနခဲ့သည္ ၿဖစ္ရာ သူတို႔တပ္ဖြဲ႕မွ
ဗိုလ္မွဴးလွထြန္း အကူအညီၿဖင့္ သူ၏အိမ္သို႔ ညႀကီးမင္းၾကီး သြားခဲ့ပါသည္။ သူမရိွ၍ အက်ိဳးအေၾကာင္း စာေရးကာ အိမ္တြင္ ရိွေနေသာ အိမ္ ေဖၚမေလးကုိ မွာၾကား ခဲ့ပါသည္။ လူခ်င္း မေတြ႕လုိက္ရ ေသာ္ၿငား သူ၏ေက်းဇူးၿဖင့္ Passport ကို ျမန္ဆန္ ေခ်ာေမာစြာ ရရိွခဲ့ ပါသည္။ ကုိဖုန္းၿမင့္သည္ ေနာင္အခါ သံအမတ္ႀကီး ျဖစ္သြားျပီး အၿငိမ္းစား ယူသြားသည္ဟု သိရပါသည္။ ယေန႔ အထိလည္း မေတြ႕ ၾကေသးပါ။ ကြ်န္ေတာ္ ထပ္၍ ေၿပာလုိသည္မွာ ဘဝ၏ အခ်ိန္အပုိင္းအၿခား အနည္းငယ္မွ် ေလာက္သာ အတူေနခဲ့ ရေသာ္လည္း ကြ်န္ေတာ္တုိ႔၏ ရဲေဘာ္စိတ္ ႏွင့္ ေစတနာကား ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ၾကာသည့္တုိင္ တစ္ၿပားမွ် မေလွ်ာ့ၿခင္းပင္ ျဖစ္ပါသည္။

ကၽြန္ေတာ္တို႔ ကုန္သြယ္ေရေၾကာင္း ဗုိလ္ေလာင္း တပ္ဖြဲ႕ဖက္ကုိ ၿပန္လွည့္ပါမည္။ အတူအိပ္၊ အတူစား၍ အတူ ေနသည္မွာ ၾကာလာသည္ ႏွင့္အမွ် တစ္ေယာက္ အေၾကာင္း တစ္ေယာက္လည္း ပိုသိလာ ၾကပါသည္။ ထုိအခါ ၿမန္မာတုိ႔ ထုံးစံအတုိင္း အကြဲအျပဲ ဇာတ္လမ္းေလး မ်ားလည္း စတင္ လာပါေတာ့သည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ၏ Engineerအရာရိွေလာင္းမ်ား ဆိုလွ်င္ ေလးေယာက္ ကအဖဲြ႕ ေလးဖြဲ႕ ကြဲခဲ့ပါသည္။ တေယာက္တဖဲြ႕ျဖစ္ပါသည္။
တခါကမူ ျမက္ခုတ္ေနရင္း ေက်ာ္ဝင္းႏွင့္ မိ်ဳးသိန္းတို႔ စကားမ်ား ၾကပါသည္။ ႏွစ္ေယာက္စလံုး အရပ္ရွည္ရွည္ ဗလေကာင္းေကာင္း ျဖစ္ၾကသည္။ က်န္လူမ်ား မည္သူမွ ဝိုင္းမဆြဲၾကဘဲ ဝိုင္း၍ လက္ခုပ္တီး ေပးၾက ပါသည္။
"ေဟ့ေကာင္ မိ်ဳးသိန္း လက္ထဲက ဒါးနဲ႕ ခုတ္ပါေတာ့လား " ဟု ဆိုသူကဆို၊ "ေဟ့ေကာင္ ေက်ာ္ဝင္း ေၾကာက္သလားကြ" ဟု ေအာ္သူက ေအာ္ၾကပါသည္။ သူတို႔ ႏွစ္ေယာက္ ခမ်ာေတာ့ ဘာလုပ္ရမွန္း မသိဘဲ ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္ ကေလး ၾကည့္ေနရင္း ေနာက္ဆုံးတြင္ ပြဲျပီးသြား ခဲ့ပါသည္။ ယခုအခ်ိန္ မွာေတာ့ ထုိ အၿဖစ္အပ်က္ ကေလးမ်ားသည္ လြမ္းစရာေလး မ်ားသာ ၿဖစ္ကုန္ပါၿပီ။ ေက်ာင္းတက္ေဖာ္ အားလုံး သည္လည္း တစ္ေယာက္ အက်င့္ တစ္ေယာက္ သိျပီးေသာ ညီအကိုရင္း မ်ားလို ေျပာမနာ၊ ဆိုမနာမ်ား ျဖစ္ေနၾကပါၿပီ။ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ ကုန္သြယ္ေရေၾကာင္း ဗုိလ္ေလာင္း အခ်င္းခ်င္းသာ မဟုတ္ ၾကပါ။ ထိုစဥ္က အတူတူ ေနခဲ့ၾကေသာ ေရတပ္မေတာ္ အရာရိွမ်ား ႏွင့္လည္း ထုိ႔အတူပင္ ၿဖစ္ပါသည္။ (ယခုအခါ သူတို႔တေတြလည္း အားလုံးလုိလုိပင္ အျငိမ္းစား ယူကုန္ၾကျပီ။)

ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ ဘရုတ္က် ခဲ့သည္ မ်ားကုိလည္း ေဖာက္သည္ခ် ပါဦးမည္။ ဆိပ္ၾကီးေက်ာင္းတြင္ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ အားလုံးအား အနီးကပ္ ထိန္းသိမ္းရန္ႏွင့္ ဦးစီးကြပ္ကဲရန္ အတြက္ ေန႔စဥ္ တာဝန္က် အရာရွိ တစ္ဦး ထားပါသည္။ ဒုတိယႏွစ္ အေရာက္ တစ္ညတြင္ ထုံးစံအရ တာဝန္က်အရာရိွသည္ အခန္းမ်ားသို႔ ည (၈)နာရီတြင္ လာေရာက္ စစ္ေဆး ပါသည္။ ထုိညက တာဝန္က် အရာရွိ လာေရာက္ခ်ိန္မွာ ေနာက္က်ေန ေသာေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အခန္းမွ တံခါး ဖြင့္မေပးခဲ့ပါ။ တာဝန္က် အရာရိွမွာ DSA အပတ္စဥ္ (6) မွ ဗိုလ္ၾကည္မင္း (ေနာင္ ဒု ဗုိလ္ခ်ဳပ္ႀကီး၊ တပ္မေတာ္ စစ္ဦးစီးခ်ဳပ္ ေရ) ျဖစ္ပါသည္။ ဗိုလ္ၾကည္မင္း ခမ်ာ ေဒါပြျပီး အခန္းတံခါးကို ေျခေထာက္ႏွင့္ ကန္ဖြင့္ကာ ဝင္လာ ပါသည္။ ထုိအခါမွ အခန္းတြင္းရိွ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အားလုံးလည္း ကမန္းကတန္း ထျပီး သတိဆဲြ ၾကရပါသည္။ မ်က္ႏွာေသ ကေလးေတြၿဖင့္ ၿဖစ္သည္။ သူလည္း ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို အားရေအာင္ ဆူပူျပီးွ ျပန္ထြက္ သြားပါသည္။ ဘာၿပစ္ဒဏ္မွေတာ့ မေပးပါ။ ထုိအခါက်မွသာ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔လည္း “ဟင္း”ခ်ႏုိင္ပါသည္။

ကၽြန္ေတာ္တို႔၏ စီနီယာမ်ား ထဲမွ အင္ဂ်င္နီယာ အရာရိွေလာင္း ေက်ာ္ျမင့္ (ေနာင္ ၾကယ္ငါးပြင့္ သေဘၤာလိုင္းတြင္ ေရေၾကာင္း အင္ဂ်င္နီယာခ်ဳပ္ - ကြယ္လြန္) သည္ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ဆီသုိ႔ အျမဲလာျပီး အကသင္ ေပးပါသည္။ သူသည္ ဂီတာလည္း ေကာင္းစြာ တီးတတ္သူ ၿဖစ္ျပီးသီခ်င္းလည္းဆိုပါသည္။ အရာရိွေလာင္း ေအးထြတ္၊ အရာရိွေလာင္း ပရဲယားတို႔ႏွင့္ အတူ The Seafarers (Oversea Seafarer မဟုုတ္ပါ) ဟူေသာ တီးဝိုင္း(Band) တစ္ခုေထာင္ထား ပါသည္။ အရာရိွေလာင္းေအးထြတ္နွင့္ေက်ာ္ျမင့္တို႕
ကဂီတာတီး၍အားလံုးဝိုင္းဆိုၾကပါသည္။ ထုိစဥ္အခါ ျမန္မာ့အသံမွ ၎တုိ႔ အဖြဲ႕၏ သီဆုိတီးခတ္မႈမ်ားကုိ မၾကာမဏ အသံလႊင့္ေပးခဲ့ ပါသည္။ ေနာင္တြင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အပတ္စဥ္မွ ေက်ာ္မင္းလည္း The Seafarers တီးဝုိင္းအဖြဲ႕ဝင္ ၿဖစ္လာပါသည္။